کد مطلب:313552 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:182
یا اباالفضل من بچه ام را از تو می خواهم
حجةالاسلام والمسلمین، حاج شیخ عبدالكریم شرعی، خطیب توانای حوزه ی علمیه ی قم، طی یادداشتی دو مورد از كرامات حضرت ابوالفضل علیه السلام را ذكر كرده اند:
1. این كرامت حضرت اباالفضل باب الحوائج علیه السلام را از مرحوم حجةالاسلام والمسلمین حاج شیخ علی اكبر تربتی، واعظ پرسوز و بااخلاص، شنیدم و زمانی كه خود این جانب آن را در كاشان بر سر منبر نقل كردم، بعضی از پیرمردان كه مستمع بودند تأیید كردند و گفتند ما هم حضور داشتیم. مرحوم تربتی نقل می فرمود:
در كاشان خیابانی را جدیدا احداث كرده بودند و هنوز كف خیابان آماده نشده بود. دبستانی در آن منطقه تعطیل شد و بچه ها از آن خیابان عبور می كردند. ناگهان نقطه ای فرورفت و یكی از بچه ها زیر خاك مدفون شد.
بچه های دیگر درب منزل آن مفقود رفتند و خبر دادند. مادر بچه تا شنید كه فرزندش به زمین فرورفته، نگاهی به پرچم هیئت اباالفضل كه درب منزل نصب شده بود، انداخت و با دل سوخته ای گفت: یا اباالفضل، من بچه ام را از تو می خواهم (در شهر كاشان هیئت اباالفضلی علیه السلام زیاد است و قرار بود آن شب هیئت به منزل آنها بیاید).
[ صفحه 375]
تا بزرگترها وسایل لازم را آماده كرده و به كند و كاو و جستجو پرداختند، مدت زیادی طول كشید. احتمال آنكه بچه در چاهی افتاده باشد یا زیر آوار جان داده باشد زیاد بود. اما پس از مدتی كند و كاو و خاكبرداری، دیدند بچه زیرزمین در حفره ای (مانند زیر پله ای) سالم نشسته است! بیرونش آوردند و از وی پرسیدند چه شد؟ گفت:
وقتی در زمین فرورفتم، نفس كشیدن برایم مشكل بود، چون خاك و غبار در حلقم رفته بود. فضا تاریك بود و وحشت مرا گرفته بود؛ داشتم می مردم. ناگهان آقا و خانمی در نظرم ظاهر شدند؛ آقایی نورانی با لباسی كه روی دوش انداخته بود به من گفتند: پسرم، نترس، ما نزد تو هستیم تا پدر و مادرت تو را بیرون بیاورند. همچنین پرسیدند: چیزی نمی خواهی؟ گفتم: بسیار تشنه ام. آقا از آن خانم خواستند به من آب داد یا به لبم چیزی كشید و تشنگیم برطرف شد (تردید از نویسنده است). تشنگیم رفع شد، قلبم آرام گرفت، ترسم برطرف شد، نفسم آزاد شد. با خود فكر كردم چرا آقا خودش به من آب نداد؟
جناب شرعی در خاتمه افزوده اند:
من می گویم اگر این پسر از آقا همین مطلب را می پرسید، آقا چه جوابش می دادند؟ لابد می گفتند: پسرجان! من دستهایم را در راه امام حسین علیه السلام داده ام.
1. این كرامت حضرت اباالفضل باب الحوائج علیه السلام را از مرحوم حجةالاسلام والمسلمین حاج شیخ علی اكبر تربتی، واعظ پرسوز و بااخلاص، شنیدم و زمانی كه خود این جانب آن را در كاشان بر سر منبر نقل كردم، بعضی از پیرمردان كه مستمع بودند تأیید كردند و گفتند ما هم حضور داشتیم. مرحوم تربتی نقل می فرمود:
در كاشان خیابانی را جدیدا احداث كرده بودند و هنوز كف خیابان آماده نشده بود. دبستانی در آن منطقه تعطیل شد و بچه ها از آن خیابان عبور می كردند. ناگهان نقطه ای فرورفت و یكی از بچه ها زیر خاك مدفون شد.
بچه های دیگر درب منزل آن مفقود رفتند و خبر دادند. مادر بچه تا شنید كه فرزندش به زمین فرورفته، نگاهی به پرچم هیئت اباالفضل كه درب منزل نصب شده بود، انداخت و با دل سوخته ای گفت: یا اباالفضل، من بچه ام را از تو می خواهم (در شهر كاشان هیئت اباالفضلی علیه السلام زیاد است و قرار بود آن شب هیئت به منزل آنها بیاید).
[ صفحه 375]
تا بزرگترها وسایل لازم را آماده كرده و به كند و كاو و جستجو پرداختند، مدت زیادی طول كشید. احتمال آنكه بچه در چاهی افتاده باشد یا زیر آوار جان داده باشد زیاد بود. اما پس از مدتی كند و كاو و خاكبرداری، دیدند بچه زیرزمین در حفره ای (مانند زیر پله ای) سالم نشسته است! بیرونش آوردند و از وی پرسیدند چه شد؟ گفت:
وقتی در زمین فرورفتم، نفس كشیدن برایم مشكل بود، چون خاك و غبار در حلقم رفته بود. فضا تاریك بود و وحشت مرا گرفته بود؛ داشتم می مردم. ناگهان آقا و خانمی در نظرم ظاهر شدند؛ آقایی نورانی با لباسی كه روی دوش انداخته بود به من گفتند: پسرم، نترس، ما نزد تو هستیم تا پدر و مادرت تو را بیرون بیاورند. همچنین پرسیدند: چیزی نمی خواهی؟ گفتم: بسیار تشنه ام. آقا از آن خانم خواستند به من آب داد یا به لبم چیزی كشید و تشنگیم برطرف شد (تردید از نویسنده است). تشنگیم رفع شد، قلبم آرام گرفت، ترسم برطرف شد، نفسم آزاد شد. با خود فكر كردم چرا آقا خودش به من آب نداد؟
جناب شرعی در خاتمه افزوده اند:
من می گویم اگر این پسر از آقا همین مطلب را می پرسید، آقا چه جوابش می دادند؟ لابد می گفتند: پسرجان! من دستهایم را در راه امام حسین علیه السلام داده ام.